oblać się rumieńcem

См. также в других словарях:

• oblać się — rumieńcem, pąsem, szkarłatem, purpurą itp. «zaczerwienić się mocno, zwykle z powodu jakichś emocji»: Oblała się rumieńcem, lecz on uspokoił ją: – Tylko spokojnie, niech pani się niczego nie lęka. K. Kofta, Wychowanie. Oblać się (zimnym) potem zob …   Słownik frazeologiczny

• oblać — dk Xb, oblaćleję, oblaćlejesz, oblaćlej, oblaćlał, oblaćlali a. oblaćleli, oblaćlany oblewać ndk I, oblaćam, oblaćasz, oblaćają, oblaćaj, oblaćał, oblaćany 1. «polać czymś po wierzchu, ze wszystkich stron pokryć płynem» Oblać kartofle sosem.… …   Słownik języka polskiego

• oblewać się — Oblać się rumieńcem, pąsem, szkarłatem, purpurą itp. «zaczerwienić się mocno, zwykle z powodu jakichś emocji»: Oblała się rumieńcem, lecz on uspokoił ją: – Tylko spokojnie, niech pani się niczego nie lęka. K. Kofta, Wychowanie. Oblać się (zimnym) …   Słownik frazeologiczny

• zapłonić się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, zapłonić sięnię się, zapłonić sięni się, zapłonić siępłoń się {{/stl 8}}{{stl 7}} oblać się, okryć się rumieńcem; zarumienić się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zapłonić się ze wstydu. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• spłonić — dk VIa, spłonićnię, spłonićnisz, spłoń, spłonićnił, spłonićniony daw. dziś tylko w imiesł. biernym, książk. «oblać, pokryć rumieńcem» Twarz spłoniona od wstydu. spłonić się książk. «oblać się rumieńcem, zaczerwienić się, zarumienić się» Spłonić… …   Słownik języka polskiego

• rumieniec — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. rumienieceńca; lm D. rumienieceńców {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} miejscowe zaczerwienienie twarzy, zwłaszcza policzków, właściwe komuś lub powstałe na skutek jakichś emocji …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• rumieniec — Nabrać rumieńców zob. nabrać 1. Oblać się rumieńcem zob. oblać się …   Słownik frazeologiczny

• ogień — m I, D. ognia; lm M. ognie, D. ogni 1. «zjawisko wydzielania się ciepła i światła towarzyszące paleniu się ciał, postrzegane w postaci płomieni i żaru; płomień» Jasny, nikły, słaby, wielki ogień. Blask, żar ognia. Słup, strumień, ściana ognia.… …   Słownik języka polskiego

• wstyd — m IV, D. u, Ms. wstydydzie; zwykle blm «przykre, upokarzające uczucie spowodowane świadomością niewłaściwego, złego, hańbiącego postępowania (własnego lub czyjegoś), niewłaściwych słów, świadomością własnych lub czyichś braków, błędów itp.,… …   Słownik języka polskiego

• pokraśnieć — dk III, pokraśniećeję, pokraśniećejesz, pokraśniećej, pokraśniećniał, pokraśniećnieli, pokraśniećniały, pokraśniećniali 1. książk. «zarumienić się, zaczerwienić się, zapłonić się, oblać się rumieńcem» Pokraśnieć ze wstydu, z zadowolenia.… …   Słownik języka polskiego

• rumieniec — m II, D. rumienieceńca; lm M. rumienieceńce 1. «różowe zabarwienie policzków, stałe lub występujące chwilowo pod wpływem gorąca, gorączki, wstydu itp.» Zdrowe, mocne rumieńce. Chorobliwe, niezdrowe rumieńce. Rumieniec gniewu, wstydu. Oblać się… …   Słownik języka polskiego